Не падміргнуць нам вулачкі ці пашы.
Ня будзе звышчаканага «было».
А ўсё ж на міг зьліюцца вочы нашы,
Запальваючы тайнае сьвятло.
У лёгенькім, як вецер, паліто,
Нясьмелая,
нагадваю лілею.
Зь бядой да Вас зьвярнуцца не пасьмею,
А з радасьцю кароткаю – нашто?
|
|
